Vandaag staat de Chinese Muur op het programma. Ik ben er al vroeg uit om een paar leuke foto´s van ons leuke wijkje met winkeltjes, restaurantjes en kroegen te maken. Kijk maar eens hier.
Onze Belgische reisgenoten Martine & Hugo worden om 6.30 uur opgehaald bij hun hotel en wij om 7 uur.
Onderweg nog even wat geld pinnen en dan op pad. We gaan naar Mutianyu om de muur te gaan bekijken.

De rit erheen is een dik uur rijden, leuk genoeg om wat van de omgeving te zien. Veel van wat we gereden hebben zal nog wel steeds Beijing heten. De stad is immers 16.808 km2 groot hetgeen de helft van de grootte van België is. Er leven in 2017 21,5 miljoen mensen.

Aangekomen helpt de chauffeur ons om bij het ticketburo te komen en kaartjes te kopen. Aansluitend worden we door hem keurig bij de shuttlebus gebracht. De man spreekt niet één woord over de grens, maar is zó super bezig met ons als gasten! We vinden het nu al een verademing ten opzichte van de charlatan-gids van gisteren. Wat een rust en bezorgdheid nu.

De shuttlebus brengt ons tot bij de kabelbaan die naar de muur leidt. We constateren nu al dat we lekker op tijd zijn en dat er nu nog weinig bezoekers zijn. Later, tegen de tijd dat we weg gaan, is het al gelijk een stuk drukker op de muur. We zijn héél blij om op tijd gegaan te zijn!
Op de Chinese Muur staan er op op lopend is een aparte ervaring. Je ziet de muur over de bergen kronkelen en probeert je voor te stellen hoe een vijandelijk leger hier tegenover gestaan moet hebben. Geen schijn van kans!
Dan probeer ik me een voorstelling te maken van de lengte van de muur. Van Breda naar Tiszaszentimre is een behoorlijk eind. Doorscheurend met twee chauffeurs en nauwelijks stoppen kost dat zo´n 16 à 17 uur rijden. Dat is 1.530 kilometer. Dan ben je dus pas op één kwart van de muur! Die is 6.000 kilometer lang! Nauwelijks voor te stellen.

Om alle indrukken te verwerken en toch nog even bij de muur te blijven, drinken we boven nog een een bakkie koffie en kletsen even na.
We zetten de gang naar beneden met de kabelbaan en lopen vervolgens nog wat rond bij de souvenirs. Hugo komt ineens met een rood boekje van Mao aanzetten wat ie voor 30 yuan (€ 3,60) heeft gekocht. Dát wil ik ook als aandenken aan China.

We zijn om ongeveer 11.30 uur terug bij de bus. Martine heeft het voorstel om aan de chauffeur te vragen of ie ons hij het Zomerpaleis wil afzetten. Tja, hoe gaan we dat regelen met een chauffeur die alleen maar Chinees spreekt? Mijn idee is om een jonge gast of dame van het parkeerterrein te plukken en vragen of die Engels spreekt met het verzoek om te vertalen. Helaas. Als je die nodig hebt, is ie er niet. Maar de chauffeur grijpt zonder twijfelen zijn telefoon en begint Chinees tegen het apparaat te mauwen. Mauwt het ding Engels terug. Da´s briljant! De afspraak wordt gemaakt en hij moet maar zeggen wat het kost. Hij brengt ons weg, wacht daar en pikt ons weer op. Ik krijg zijn telefoonnummer en we hoeven hem alleen maar te bellen.
Vanaf ´n uur of half 2 lopen we rond. We hebben een super middag daar. Het is er mooi, de zon schijnt heerlijk en eigenlijk vinden we dit afwisselender dan de Verboden Stad van gisteren. Ook hier is het weer gigantisch druk. Wat een onvoorstelbare hoeveelheid mensen.

Als we om 16.30 weer buiten staan, bel ik de chauffeur en hij staat binnen 5 minuten met bus voor ons neus. Hoe luxe kan het zijn?
Terug naar het hotel en even de beentjes omhoog.

De avond brengen we door in ons wijkje. Ook hiervoor de complimenten aan Tiara Tours. Het hotel is eenvoudig, maar ligt op een waaaaaanzinnige plek. Op loopafstand een meer met daar rond omheen gezellige kroegen en restaurants. Het wordt Vietnamees vanavond.

Na het eten nog even een afzakkertje in onze stamkroeg en terug naar de kamer. Daar moet nog een flesje wodka leeg. Zonde om weg te gooien zouden beide opa´s van Paul gezegd hebben. Die oude wijze raad zullen we maar ter harte nemen. Proost! We kunnen terugkijken op een prachtige ervaring.

Foto´s van de Chinese Muur en het Zomerpaleis, vind je hier.

We beginnen de dag met een bakkie koffie en een puddingbroodje bij de franse bakker om de hoek. Deze ochtend worden we om 8.30 uur in het hotel opgehaald door de gids van vandaag, Om 9 uur halen we de Belgische reisgenoten op bij hun hotel. Op het programma staat vandaag de Verboden Stad en de Tempel van de Hemel. Beiden in Beijing.

Over het beroemde Tjen a min plein lopen we naar de ingang van de Verboden Stad. Het plein is écht indrukwekkend groot. Was het Rode Plein in Moskou groot, het Sukhbaatar-plein in Ulaanbaatar was ook aan de maat, maar deze slaat volgens mij alles. Volgens Wikipedia kunnen er één miljoen mensen staan. Die staan er vandaag zeker niet, maar het wemelt echt van de mensen. Er zijn hele zwermen met Chinezen met allemaal hetzelfde kleur petje, die elkaar als een kudde schapen nalopen. Komisch om te zien soms.

Aansluitend gaan we onder Mao Zedong door naar de Verboden Stad. Eigenlijk weet ik van dat stukje wereldgeschiedenis niet veel, maar dat gaat hier snel. Vele eeuwen lang leefden de Chinese keizers, achtereenvolgens 24 stuks, in de uiterst beschermde omgeving van de Verboden Stad. De stad was geheel zelfvoorzienend en burgers mochten absoluut niet binnenkomen. Op binnendringen van de verboden zones stond zelfs de doodstraf. Je loopt van de ene zone de andere in en moet al enkele poorten en/of muren beslechten om in de keizerlijke zones te komen.
De laatste keizer is in 1911 afgezet en zijn verhaal is verfilmd in ‘The Last Emperor´, een film die ik maar eens moet gaan bekijken.
De Verboden Stad staat op de Unesco Werelderfgoedlijst. De wandeling door het hele complex duurt een behoorlijk tijdje en iedere keer weer is het de moeite van het fotograferen waard.

We beginnen aan de noordzijde van het complex en komen enkele uren later aan de zuidzijde eruit.
Onderweg worden we (nou ja zeg maar Martine met haar blonde haar) aangesproken om op de foto te gaan. Die bleekscheetjes vinden ze kennelijk wel leuk. Eén manneke van een jaar of 6 meldt zich om een foto te maken. Gastje blij gemaakt door een foto van hem te maken en ´m een klompje te geven.

Dan is het tijd om te gaan eten. We gaan naar een door de gids voorgesteld restaurant. Hij doet wat suggesties om te bestellen, maar we moeten ´m bijsturen op het gebied dat we geen maag of hersenen willen eten. Hij is hierin wat eigenwijs en zegt dat dat er in het chinees niet bijstaat. Nee, maar kijk maar eens naar het plaatje!
We willen wel wat drinken. De gids geeft aan dat het in het restaurant veel te duur ie vraagt wat geld om het in de naburige supermarkt te gaan kopen. Mag dat? Uhhhh ja kennelijk wel. Van het restaurant krijgen we keurig bekertjes om uit te drinken. Het moet niet gekker worden!

Het tweede doel op ons lijstje is de Tempel van de Hemel. Een minstens zo´n indrukwekkende serie van gebouwen, zij het kleiner dan de Verboden Stad. Ook dit complex staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco.
Aansluitend lopen we door het achterliggende park waar de plaatselijke bevolking vol passie een kaartje legt en een spelletje doet.
Dit wordt het einde van onze wandeldag door Beijing. De chauffeur brengt ons terug naar het hotel.

Na 1½ dag in Beijing heb ik helaas nog steeds géén fatsoenlijke internetverbinding. De gids is een discussie-freak van jewelste en het lijkt alsof ie weigert voor mij even een kaartje te willen kopen. Iedere keer weer heeft ie nieuwe konijntjes uit de hoge hoed die dan weer prima zouden werken. Een kaartje kan niet, mag niet, lukt niet en ga zo maar door, maar overal wifi in de stad en dus géén probleem, aldus hem. Ik zal hier de technische details besparen, maar voor ons dus wel een probleem, alleen dat begrijpt die malloot niet.
Uiteindelijk krijg ik voor de dubbele kosten voor wat een normaal kaartje zou kosten zijn kaartje mee, maar resultaat is dat dat kreng dwangmatig op 2G blijkt te staan. Een modderig zijstraatje van het huidige razendsnelle 4G internet. Lekker! Betaal ik dan ´n hoop geld voor!

Wij gaan na de wandelingen nog even de benen strekken op de kamer om vervolgens maar eens naar eten op zoek te gaan. Uit ons straatje lopen we nu linksaf en ontdekken daar weer een straat met tal van winkels en restaurants. Het blijft overigens overal druk op straat. Oók in ons straatje, wat leidt naar het uitgaanscentrum, is het een drukte van belang.
We vinden een leuk restaurant en hebben heerlijk gegeten.

Even bij de fransoos een bakkie koffie halen, want we weten dat daar het internet goed is. Daar kan ik gelukkig de foto´s online zetten en voorbereidingen doen om mijn blog-item te publiceren.
Daarna nog even een pilsje pakken in het uitgaanscentrum, een bescheiden kadootje voor Karin meenemen, ik heb immers niet veel ruimte in de rugzak, en dan terug naar de kamer.

Gedurende de dag is ons de kolossale politiecontrole opgevallen. Overal hangen camera´s is en een enorme politiemacht op de been en staan er geblindeerde politiewagens die ongetwijfeld alle bewegingen van mensen volgen. Voelen we ons onveilig? Nee, zeker niet! Ik vind het prima. Was in Moskou ook indrukwekkend. Is een tand des tijds zullen we maar zeggen. Het zal zeker nodig zijn, al hebben we van China begrepen dat ze met gezichtsherkenning all burgers aan het volgen en registreren zijn!

Nu slapen, morgen vroeg weer op!

Bekijk alle foto´s hier.

Omdat we relatief laat bij het hotel zijn en we stikken van de honger willen we gauw gaan eten. Bagage in de kamer gooien en weg. Maar even vlug een chineesje pakken :-). Nummer 12 met bami, kroepoek en geen sambal.
We gaan op zoek naar een restaurant en stuiten daarbij op een nieuw probleem. Zien wij chinese tekens staan en rode lampionnen hangen, dan is dat in Nederland onmiskenbaar een chinees. Nou … hier ook! Maar het is niet altijd een restaurant :-).

We komen bij een ‘hot pot restaurant’ terecht. Zeg maar bouillonfondue in een mooie pot. We worden door twee meiden naast ons geholpen over wat en hoe we moeten en kunnen bestellen. Als de stokjes om te eten op tafel komen, wordt het spannend. Pffff …. moet je daarmee eten? Maar ik weiger de aangeboden mes en vork! Ik wil in China met stokjes (leren) eten. Leer ik het hier niet, dan leer ik het nooit! Zit vervolgens ineens een stampvolle tent naar mij te kijken en te applaudisseren als het me lukt om met stokjes te eten!

Na het eten gaan we even naar de kamer, maar aansluitend gaan we al snel de hutong wijk in waarin we zitten. Wat is dát gezellig! Er zijn hier tal van leuke snuisterijen winkeltjes en als we verder lopen een hele boel gezellige cafés met overal live muziek.

Onze eerste kennismaking met Beijing kan niet meer stuk!



hot pot

We worden in aller vroegte om 6.20 uur opgehaald bij het hotel om op pad te gaan naar het station. Onderweg pikken we bij een ander hotel de overige reisgenoten op. Vandaag begint de vijfde en laatste trein etappe naar Beijing. Het eindpunt van onze reis.

Het schijnt zo te zijn dat om de week de Chinese en de Mongoolse trein rijdt. Vraag met niet welke verschillen er tussen zitten, maar die zullen we vast zijn. Wij hebben een Chinese trein.
De coupés zijn ruim van opzet. De bedden zijn niet naast elkaar, maar boven elkaar waardoor er op de grond méér ruimte is. Er kon dus zelfs nog een stoel staan! We hebben ook een eigen toilet en douche! Schoon is anders, maar ja, daar kijken we de komende 27 uur wel doorheen.

De trein wordt voortgetrokken door 2 diesellocomotieven en de topsnelheid ligt niet zo bizar hoog. Flitsmeister geeft aan dat de snelheid bijna 80 kilometer is en dat er géén flitspalen op het traject staan :-). Bijna 80 kilometer …. zo hard ging de hovercraft op het Baikalmeer ook.

We zitten met de 6 Nederlanders en 2 Belgen in 4 coupés naast elkaar. Zo af en toe komt de ene na de andere eens binnen om te kletsen.

De middag verloopt met wat schrijven aan de blog en vanaf halverwege de middag achter een potje bier in de prachtige Mongoolse restauratiewagon. Om 18.00 uur gaan we daar eten. Met $ 24,- is het bordje eten eigenlijk best duur, maar je moet wat hè. Het smaakte overigens uitstekend!

Tegen 19.30 uur komen we aan bij de uitreis uit Mongolië. Het ritueel van Mongolië uit en China in gaat beginnen. Om 20.30 uur rijden we weer. We zijn door de Mongoolse grens heen. Tegen 22.30 uur begint de procedure van het omwisselen van het onderstel.

Wat is er aan de hand?
Vanaf einde 19e en begin 20e eeuw werden overal in de wereld spoorlijnen aangelegd. Kennelijk was er sprake van één wereldstandaard voor wat betreft de breedte van het spoor. Stalin was echter bang dat Nazi-Duitsland met een groot gemak met hun treinen vol geladen met wapens, munitie en militairen eenvoudig over het Russische spoor tot diep in Rusland kon komen. Dat wilde hij voorkomen en maakte daardoor het spoor in de oude USSR 3½ inch breder. Dát verschil bestaat nu nog steeds. Om er nou voor te zorgen dat een Chinese trein (die beschikt over een wat bredere wielbasis toch van Moskou naar Beijing of omgekeerd kan, wordt net over de grens het onderstel gewisseld. Kijk maar eens naar de foto, daar zie je links 2 railstaven en rechts 2. De buitenste is de Russische breedte, de binnenste de wereldstandaard breedte.

We gaan om ´n uur of 11 pitten. Wederom dank aan zus Marianne voor de lakenzak! Kunnen we hier best hebben.

In de ochtend om half 9 gaan de oogjes weer open. Ik kan gaan douchen. Yeah! Waarom die euforie? Nou, zal ik je vertellen. Toen wij vanuit Irkutsk in Ulaanbaatar aankwamen hadden we één nacht doorgebracht in de trein en konden we ´s ochtends douchen in het hotel. Ik had uitsluitend koud water en was dus géén douche-festijn. Paul douchte na mij en toen was het al warmer. Aansluitend hebben we 2 nachten in de ger-tent geslapen, óók géén douche. De eerstvolgende ochtend in het hotel wéér koud water, óók voor Paul. Ik heb me dus 4 dagen niet kunnen douchen. Er bestond ´n redelijke kans dat ik wat geur verspreidde zeg maar :-).

De ochtend verloopt met wat schrijven aan deze blog, wat lezen en verder niks bijzonders. In ons schema staat dat we 11.40 uur aankomen in Beijing, maar de dienstregeling in de wagon zegt 14.35 uur. Dat laatste wordt ook door de Chinese wagonbeheerder bevestigd. Niet dat ik daarmee kan communiceren, maar aanwijzen van de tijd op mijn schema en dat op de dienstregeling, gebaart hij dat het de dienstregeling moet zijn.

Het landschap verandert ten opzichte van Rusland en Mongolië. Hier zit al bloesem aan de bomen en andere bomen worden al mooi lentegroen. Ook valt meteen de enorme hoeveelheid industrie op die we zien. Net zoals in Rusland wordt ook hier enorm gebouwd aan gigantische torenflats, in bosjes van minimaal 10 stuks zeg maar, ieder 20 of 25 verdiepingen hoog.

Tevens valt ons kolossale zonnepaneelparken op die tegen de bergen liggen. Naast de vele energiecentrales die we zien, wordt ons duidelijk dat dit land erg bezig is, veel energie nodig heeft. Of het is natuurlijk om bitcoins te kunnen maken :-).

Helaas zien we ook massa´s met vuil achtergelaten. Flessen, tasjes, zooi. Ze laten het allemaal liggen, maakt het er niet mooier op. Een industrieel gebouw niet meer nodig? Niemand die op het idee komt om het te slopen. Nee! De bomen groeien op het dak.
Jammer. Het landschap zou zo veel mooier zijn. Ze hebben volgens mij Chinezen genoeg om van het opruimen eens een strakke actie te maken.

Infrastructurele werken zijn er maar genoeg. Spoorviaducten van enkele kilometers lang. Nieuwe snelwegen. We zien er maar genoeg.

De trein arriveert om 14.35 uur in Beijing. De reisbeschrijving ging uit van 11.40 uur, da´s dus 3 uur langer. Geeft op zich niks, maar we hebben wel minder tijd in Beijing.

We worden door Kevin naar de respectievelijke hotels gebracht, onderweg nog even geld opnemen. Voor ons duurt dat even, want we moeten eerst langs 2 andere hotels én door het hele drukke stadsverkeer.
Om ´n uur of 5 zijn wij bij het hotel en besluiten om direct te gaan eten.